مدار الکترونیکی
مدار الکترونیکی ترکیبی از اجزای الکتریکی است که برای انجام یک عملکرد خاص به یکدیگر متصل شده اند. آنها در طیف گسترده ای از کاربردها، از لوازم الکترونیکی خانگی ساده گرفته تا سیستم های پیچیده صنعتی و علمی استفاده می شوند.
قطعات الکترونیکی
جزء الکترونیکی هر وسیله گسسته اساسی یا موجودیت فیزیکی در یک سیستم الکترونیکی است که برای تأثیرگذاری بر الکترون ها یا میدان های مرتبط با آنها استفاده می شود. به طور کلی در نظر گرفته شده است که قطعات به یکدیگر متصل شوند، معمولاً با لحیم کردن به برد مدار چاپی (PCB)، برای ایجاد یک مدار الکترونیکی با یک عملکرد خاص (به عنوان مثال تقویت کننده، گیرنده رادیویی یا نوسانگر). قطعات ممکن است به صورت جداگانه یا در گروه های پیچیده تر به عنوان مدارهای مجتمع بسته بندی شوند.
MOSFET (MOS transistor)
ترانزیستور اثر میدانی فلز اکسید نیمه هادی (MOSFET)، یا ترانزیستور MOS، توسط محمد آتالا و داون کاهنگ در سال 1959 اختراع شد. ماسفت اولین ترانزیستور واقعا فشرده ای بود که می توانست کوچک شده و برای طیف وسیعی از کاربردها تولید انبوه شود. در یک فرآیند CMOS خود تراز، هر جا که لایه گیت (پلی سیلیکون یا فلز) از یک لایه انتشار عبور کند، یک ترانزیستور تشکیل می‌شود. مصرف برق و چگالی بالاتر نسبت به ترانزیستورهای پیوند دوقطبی، MOSFET ساخت مدارهای مجتمع با چگالی بالا را ممکن کرد، که امکان ادغام بیش از 10000 ترانزیستور را در یک آی سی واحد فراهم کرد.
ترانزیستور
ترانزیستور یک وسیله نیمه هادی است که برای تقویت یا سوئیچ کردن سیگنال های الکتریکی و قدرت استفاده می شود. ترانزیستور یکی از بلوک های اساسی ساختمان الکترونیک مدرن است. این ماده از مواد نیمه هادی تشکیل شده است که معمولاً دارای حداقل سه پایانه برای اتصال به یک مدار الکترونیکی است. یک ولتاژ یا جریان اعمال شده به یک جفت ترمینال ترانزیستور، جریان را از طریق یک جفت ترمینال دیگر کنترل می کند. از آنجایی که توان کنترل شده (خروجی) می تواند بیشتر از توان کنترلی (ورودی) باشد، ترانزیستور می تواند سیگنال را تقویت کند. برخی از ترانزیستورها به صورت جداگانه بسته بندی می شوند، اما بسیاری دیگر به شکل مینیاتوری در مدارهای مجتمع تعبیه شده اند.